Κεντρική φωτογραφία: Ο πάπας Φραγκίσκος στον Ιερό Καθολικό Καθεδρικό Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα
Στο σύνολό του, το ταξίδι αυτό ήταν μια μεγάλη παρηγοριά για την κοινότητα των Ελλήνων καθολικών. Πράγματι, όλες οι πολιτικές αρχές κινητοποιήθηκαν ώστε η παραμονή του πάπα Φραγκίσκου να είναι η καλύτερη δυνατή. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνόδευσε τον Πάπα σε όλους τους σταθμούς του ταξιδιού του. Το Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας διακοσμήθηκε και τέθηκε στην διάθεση της καθολικής κοινότητας για την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, στην οποία παρευρέθη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τη συνοδεία του Δημάρχου Αθηναίων και πολλών υπουργών. Επιπλέον, η εθνική ραδιοτηλεόραση μετέδωσε ολόκληρη την παραμονή του Πάπα στην Ελλάδα.
Από πλευράς της συνάντησης με τις θρησκευτικές αρχές, από την επίσκεψη του αγίου πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄ το 2001, σημειώθηκαν πρόοδοι. Ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών, κ. Ιερώνυμος, συνοδευόμενος από κάποιους επισκόπους, δέχθηκε τον πάπα Φραγκίσκο στην Αίθουσα του Θρόνου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αλλά σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην Κύπρο, δεν υπήρξε συνάντηση με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πράγματι, κάποιοι επίσκοποι, φανατικοί αντικαθολικοί εξέφρασαν τη διαφωνία τους για μια τέτοια συνάντηση. Παρόλα ταύτα, τα λόγια και οι χειρονομίες του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου ήταν θερμά. Ωστόσο, στη διάρκεια της Προσφώνησής του, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αισθάνθηκε την ανάγκη να επισημάνει, σε αυτή την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης: «Η Υμετέρα Αγιότης, ως ο σεμνός και ταυτοχρόνως δυναμικός Ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, θεωρούμε ότι κατά την ιστορική αυτή συγκυρία διαθέτετε το θάρρος και την ειλικρίνεια να εξετάσετε τις αστοχίες και τις παραλείψεις των πατέρων Σας, οι οποίοι δεν έστερξαν στον Αγώνα του λαού μας για ελευθερία. Δεν είναι πρόθεσίς μου να Σας φέρω σε δύσκολη θέση. Θεωρώ όμως ότι μεταξύ όσων θέλουν να ονομάζονται και να είναι εν Χριστώ αδελφοί, η καλύτερη γλώσσα είναι και παραμένει η ειλικρίνεια. Μακρυά και πέρα από μας η κακώς εννοούμενη διπλωματία και οι διπλωματικές διεργασίες». Η μομφή αυτή θα έπρεπε να περιοριστεί από το γεγονός ότι στα ελληνικά εδάφη όπου διεξήχθη ο πόλεμος της ανεξαρτησίας, ως επί το πλείστον, δεν υπήρχε καθολική κοινότητα. Οι μόνες ελληνικές καθολικές κοινότητες ζούσαν στις Κυκλάδες κι αυτές οι κοινότητες είχαν λόγους να ανησυχούν για τη μοίρα που θα τους επιφυλασσόταν μέσα σε ένα ορθόδοξο έθνος.
Σε μια χώρα όπου οι καθολικοί ακόμα κάποιες φορές θεωρούνται ύποπτοι ως αιρετικοί, ήταν ιδιαίτερα σημαντικό οι ορθόδοξες προσωπικότητες που προσκλήθηκαν στην τελετή να ανακαλύψουν ότι το Πιστεύω που απαγγέλλεται στα ελληνικά από την καθολική κοινότητα ήταν, από τη λειτουργική μεταρρύθμιση της Β΄ Συνόδου του Βατικανού, η ίδια ομολογία πίστεως που βρίσκουμε στην ορθόδοξη Θεία Λειτουργία. Το διαβόητο “Filioque”, μήλον της έριδος ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες εδώ και πάνω από μια χιλιετία, δεν ενσωματώθηκε ποτέ στην ομολογία πίστεως στα ελληνικά.
Τέλος, πιστεύω ότι θα πρέπει να εκτιμηθούν πλήρως τα λόγια που έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στη Χρυσή Βίβλο της Νουντσιατούρας, τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου το πρωί, τη στιγμή που είχε μόλις ευχαριστήσει τον Πάπα για την επίσκεψή του: «Στον Φραγκίσκο, τον αδελφό μου που είναι στη Ρώμη».